Rozdział III

Z dedykiem dla KaUro i lubiemaslo, ponieważ twoje komentarze są bardzo motywujące xD
__________________________________________________________________________

-Kim jestem?

-Osobą, która powinna należeć do pewnej grupy, tylko nie mam pojęcia czemu do niej nie należy.

-Do jakiej grupy? O czym ty do mnie mówisz?

-Okej, ostatnie pytanie. Jesteś adoptowany?

-Tak... Po co ci to zresztą wiedzieć?

-Bo jakbyś zaprzeczył mogłabym mieć chociaż zarys powodu dlaczego nie jesteś z nami w grupie. Musi być jakaś przyczyna, coś z tobą jest zapewne nie tak. Tylko co, skoro musieli zadecydować o tym kiedy się urodziłeś? Skąd wiedzieli, że się nie nadasz?

-Czekaj, czekaj. Teraz ja pytam. Jakiej grupy?!

-Należy do niej kilkaset osób. W sumie wszyscy to jeszcze dzieci. Najstarsze osoby nie mają więcej nić 18 lat. Pomijając oczywiście wielu naukowców i tzw. opiekunów. W sumie wiem nawet jak ta grupa powstała, choć nie powinnam.

W centrum odbywały się kiedyś eksperymenty, na żywych, nienarodzonych dzieciakach. Chcieli je uratować bo każde z nich miało jakąś chorobę, ale nic nie poszło zgodnie z planem. Kiedy wydawało się, że eksperymenty nie wyszły i z dziećmi praktycznie nic się nie zmieniło, urodziło się jedno, które wydawało się wręcz idealne. Miało lekkie objawy choroby, które niedługo potem ustały. Jednak po kilku latach okazało się, że dziecko nic nie odczuwa. Nie potrafi kochać, płakać, żałować. Niedługo potem je zabito żeby sprawa nie wyszła na jaw. Oczywiście wszystko było robione nielegalnie i wszystko było świetnie ukryte. Centrum badań znajdowało się pod ziemią.

Krąży plotka, że zbudował je bardzo bogaty naukowiec. Jego żona miała za kilka miesięcy umrzeć, była w ciąży, a z dzieckiem też nie było za dobrze. Za wszelką cenę chciał je uratować. Mając tyle kasy wymyślał najróżniejsze sposoby i w końcu wpadł na pomysł, że sam zrobi i wymyśli lekarstwo na to by oboje mogli żyć. Trwało to kilka miesięcy. Wynajął wielu pracowników, którzy dostawali dużo pieniędzy za to by nikt nie dowiedział się o owym sekrecie. Naukowiec był prawdziwym szaleńcem. Nie bał się zabić przy próbach innych ludzi w tragicznych wypadkach. Przecież eksperyment nie zawsze udaje się od razu. Kiedy jego żona umarła, a wraz z nią dziecko, naukowiec strzelił sobie kulką w głowę. Robotnicy nie wiedzieli co mają zrobić z centrum. Przez kilka lat stało puste, aż w końcu jeden z nich, równie szalony jak założyciel, postanowił wznowić działalność, tym razem jako coś typu rozrywka. Nikt poza kilkoma osobami nie wiedział o istnieniu wciąż działającego centrum badań.

Nadal to wszystko jest w tajemnicy bo gdyby ktoś niewłaściwy się o tym dowiedział cała idea projektu zostałby zrujnowana. Pomijając zresztą fakt, że każdy kto brał w tym udział trafiłby na długo za kratki. Teraz nie chcą jednak ratować dzieci, a wstrzykują im coś co odbiera im uczucia i nie wiem jak jeszcze sprawiają, że mają minimalną ilość wad. To wszystko oczywiście przez ten wypadek, kiedy to dziecko zamiast jedynie wyzdrowieć „straciło serce”, nie miało żadnych odczuć. Naukowcy nie wiedzieli jak wymyślić coś nowego, więc zaczęli szlifować po prostu to co już mieli. Zajęło im to lata i nadal tworzą poprawki, ale w miarę dla nich jest idealnie. Dzieci, przyzwyczajone do pracowników i oswojone z miejscem w przyszłości mają służyć i robić wszystko bez zastanowienia. Ja nie rozumiem jak mogą uważać za super pomysł by 5-latek zabijał, bo nikt o to go nie podejrzy. Oczywiście ta metoda jest prawie niestosowana, ale jednak. Przecież dużo lepiej zrobiłby to ktoś starszy. Po co marnować tyle zachodu.

-To.. To jest naprawdę? I to wszystko funkcjonuje tylko dlatego, że ktoś psychiczny miał głupie hobby? Ale skąd biorą te dzieci? Chyba ich nie tworzą...

-Jeśli ktoś jest biedny i nie stać go na aborcję, namawiają go do prawie darmowej, za marne grosze. Ludzie się zgadzają bo pracownicy mówią, że to bardzo znana klinika, a owa osoba po prostu jest jako któraś tam z kolei i z tej okazji ma tak tanio. Oczywiście kiedy już dojeżdżają na miejsce składają nową propozycję. Kobieta będzie żyć jak królowa, w luksusach i wielkim szczęściu przez czas ciąży, której nie usunie. Noworodka przekaże im, a w zamian dostanie 40 tysięcy złotych. Prawie nie zdarzają się przypadki by ktoś odmówił, a jeśli już zabijają taką osobę. Podobnie dzieje się kiedy kobieta już urodzi. Boją się, że przez przypadek mogłaby coś wygadać, dlatego lepszym sposobem dla nich jest zabicie jej niż utrzymywanie i płacenie kasy. Oczywiście o tym wszystkim nie powinnam nic wiedzieć. Koleżanka mi to wszystko sama powiedziała, a ja znalazłam nawet kilka dowodów, że dzieje się tak naprawdę.

-Szczerze nie wierzę w to. Jeśli byłoby to tak tajne czemu mi o tym mówisz? Jestem obcą ci osobą i w dodatku masz mnie zabić.

-Pytałeś więc odpowiedziałam. Zresztą jestem ciekawa czemu ty do niej nie należysz.

-Może przez niepełnosprawność. – Odpowiedział i pokazał jej od kolana w dół protezę.

-Ale przecież chodzisz normalnie. Nie zauważyłam nawet, że jest coś nie tak –Pomyślała Laura. Bez zastanowienia stwierdziła, że proteza jest bez znaczenia, ale ponieważ żaden inny powód nie przychodził jej do głowy zaczęła rozważać, że jednak jest taka możliwość. Oddali go bo nie był tak idealny. Może pomyśleli nawet, że skoro nie udało się by było z nim wszystko w porządku, będzie również czuć. Ale to nie w ich stylu. Wtedy by go po prostu zabili. Po co oddawać. Choć może właściwie jeden z pracowników okazał trochę serca i nie był w stanie zabić bezbronnego dziecka. Może nie wszyscy ludzie, którzy tam pracują są potworami. Poprawka, którzy tam pracowali.

-Jak wrócę na pewno o ciebie popytam i się o wszystkim dowiem. Pewnie uważają, że skoro kogoś zabiłeś i jesteś obojętny na uczucia możesz być groźny, dlatego lepiej żebyś zniknął, a ja przy okazji potrenuję. Ale oni są idiotami, jeśli naprawdę chodziło tylko o to, że jesteś nie do końca sprawny fizycznie. Przecież byłbyś idealnym członkiem grupy. Z żądza krwi, nie bojący się wyzwań – Dodała Laura. W sumie wątpiła by ktoś z pracowników udzielił jej odpowiedzi. Skoro Draco nie należał do centrum, ale go nie zabili musiała wiązać się z tym jakaś dziwna, możliwe, że dla nich wstydliwa sprawa. Zresztą skoro nic wcześniej jej nie powiedzieli teraz też nie będą chętni do rozmowy.

-Kiedy już się o tym dowiesz poinformujesz mnie?

-Ale ty jesteś głupi, jeśli serio sądzisz, że pozwolę Ci odejść zanim ten o to nóż nie będzie wbity w twoje serce. A wtedy nie będziesz miał jak się stąd ruszyć. Przed chwilą przecież oboje chcieliśmy się zabić.

-W sumie to jesteś spoko i wcale nie chcę cię zabijać, ale jeśli ty wolisz być martwa. Skąd pewność, że nie wylądujesz pierwsza w grobie, a wtedy twoje i twojej grupy brudne sekrety wyjdą na jaw. Zadbam o to.

-Nie martw się dopilnuję byś nikomu nie pisnął słowa. I naprawdę pomyśl gdybym była już martwa co mogłyby mnie obchodzić to, że wszystko wyszłoby na jaw. Nic by mnie nie obchodziło! A teraz wyjaśnijmy sobie jedno. Zanim twoje zwłoki wylądują w płomieniach, grobie czy co tam byś wolał uświadom sobie, że nie jestem aż tak niemądra.

-A ty zrozum, że nie jestem aż taki bezbronny. Zabiłem więcej osób niż się domyślasz, często dużo starszych i silniejszych. Zero świadków, zero domysłów, że mógłbym w tym uczestniczyć. Czemu niby ty masz wygrać w tej bitwie? Przecież to twoja pierwsza misja, nie masz żadnego doświadczenia. – Odezwał się Draco coraz szybciej mrugając.

- Zazwyczaj dopiero kiedy dojdziesz do pewnego wieku wysyłają Cię na misję. Takie zasady. Nie oznacza to jednak, że nie mam doświadczenia. Jestem świetnie wyszkolona. Zresztą dla opiekunów jestem kimś wyjątkowym, a to oznacza, że jestem dobra. Wyróżniam się, bo czasem znam odpowiedź zanim ją usłyszę. Widać to po minie, reakcji, gestach. A kiedy ktoś umie powstrzymać emocje widać to w oczach. Opanowałam to do perfekcji, tak samo jak opanowałam to, że nikt nie potrafi mnie rozszyfrować. Czasem bawię się z pracownikami okłamując wszystkich, a oni mi tak łatwo wierzą. Jeszcze lepsze jest to kiedy mówię prawdę, a oni od razu twierdzą, że kłamię. Ale nikt się nie gniewa na mnie kiedy prawda wychodzi na jaw. Wręcz przeciwnie, uważają mnie za ich najlepszy wynalazek. Tylko jak można nazwać człowieka wynalazkiem? Przecież to samo co zrobili ze mną, zrobili też z innymi dziećmi. Każdy różni się czymś, ale nie z powodu rocznika eksperymentu, ale dlatego, że każdy ma lekko inny charakter i jedynie to jest w nas najlepsze, bo jest prawdziwe. Oni pewnie na razie nie chcę mnie stracić. Ale bardziej niż tego, że umrę boją się, że postawię się przeciwko nim. Jestem przecież tylko niewinną piętnastolatka, jeśli ucieknę nikt nie uwierzy, że ktoś taki jak ja mógłby skrzywdzić kogokolwiek. Ty przecież też nie wyglądasz na kogoś kto byłby w stanie bez wahania zabić. Dlatego się Ciebie boją. Wiedzą, że możesz im wiele zaszkodzić, że raczej nie staniesz po ich stronie, a nawet jeśli to w każdej chwili jest możliwość, że się odwrócisz. Gdybyś był w grupie byłabym zapewne twoja sojuszniczką. Szkoda, że muszę być twoją zabójczynią.

Draco spojrzał na sok w szklance, którą trzymał. Pragnął położyć się na łóżku i po prostu zasnąć. Laura była tak pewna powodzenia swojej misji, a on powoli zdawał sobie sprawę co prócz soku znajduje się w szklance.

      - Czyżbyś była tak beznadziejna, że postanowiłaś mnie otruć? Od razu stwierdziłaś, że nie dasz sobie rady? Z jednej strony mądra decyzja bo najprawdopodobniej byś umarła, ale gdzie twój honor? Może zabawimy się jeszcze przed moim pogrzebem. Wcale nie uważam, że skoro jesteś dziewczyną musisz być słabsza, ale ty najwidoczniej chcesz mnie do tego przekonać. Skoro nawet nie próbujesz walczyć. – Chciał się zemścić. Pragnął ukarać ją za to, że tak prosto się go pozbywa. Za to, że zostanie zabity przez głupią nastolatkę. Po chwili jednak uczucie zemsty zajęła pustka. Ciągła pustka, która towarzyszyła mu od dnia narodzin, i która najwidoczniej pozostanie z nim do śmierci.

Był na tyle głupi by wypić te picie z trucizną, ale przecież skąd miał wiedzieć co się tam znajduje? A może był to po prostu środek nasenny? Tak czy siak, kiedy zaśnie już się nie obudzi bo ona dopilnuje by ten nóż wystawał z jego serca. Domyśla się tego bo już teraz ma gwiazdki przed oczami i walczy by nie usnąć. Nie wie czemu chce jeszcze zaczekać, czemu woli żyć kilka sekund dłużej jakby to stanowiło wielką różnicę... Zaczyna myśleć o rzeczach dla niego zazwyczaj tak absurdalnych. Nie wie czy lepiej, że umrze, czy lepiej byłoby gdyby żył. Teraz zdaje sobie sprawę, że dla większości lepiej, że umrze. Już nigdy nikogo nie skrzywdzi, a krzywdził przecież tak wielu. Nigdy nie poczuje jedynego uczucia jakie było mu znane. Ciągłej nienawiści, złości przychodzącej od czasu do czasu i przeszywającej jego ciało... Lepiej dla niego, że umrze. Zdaje sobie sprawę, że ona musi go zabić, nie dla misji, ale też i dla dla niego samego i innych. Lepiej leżeć między zgniłymi i wygryzionymi przez korniki drewnianymi deskami, wśród smrodu własnego gnijącego ciała niż żyć na tej ziemi nie mogąc mieć tego co ponoć jest najważniejsze. Gdyby był jeszcze przez chwilę przytomny zapewne za chwile zmienił by zdanie, poczułby gniew i chęć mordu za to o czym pomyślał. Jego oczy jednak zamknęły się, wydawać by się mogło, że na zawsze. Usłyszał tylko jej śmiech, tak jakby to wszystko było tylko jedną wielką zabawą. I może rzeczywiście było, a jego życie było tylko jedną śmieszną grą, którą właśnie przegrywa. Nie ma już szans by się podnieść, ale gorsze jest to, że nawet gdyby miał, sam nie wie czy by z niej skorzystał.